Église Saint-Joseph

De Saint-Josephkerk, een onbetwistbaar symbool van de renaissance van Le Havre, is een opmerkelijk gebouw. De indrukwekkende afmetingen en het buitenaardse uiterlijk vervagen de religieuze referenties die het tot een van de opmerkelijkste gebouwen van de twintigste eeuw in Frankrijk maken. De 107 meter hoge Saint-Josephkerk is een waar votiefwerk ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de verwoesting van Le Havre en viert de wedergeboorte van een stad die zich heeft gevestigd als de maritieme toegangspoort van Frankrijk, waardoor het religieuze gebouw een andere, meer seculiere roeping heeft gekregen. Terwijl je deze bittere zuil van hoop nadert, onweerstaanbaar aangetrokken door zijn verticale dynamiek, begrijp je geleidelijk de ongelooflijke architectonische dimensie die ertoe leidde dat het nieuwe embleem van het herbouwde Le Havre minder dan tien jaar na voltooiing op de monumentenlijst werd gezet. De prachtige uitdrukking die Auguste Perret aan beton gaf, toont hier het hoogtepunt van een palet dat tot nu toe niet werd verwacht voor deze gereconstrueerde steen. Maar pas als je over de drempel van Sint-Joseph stapt, raak je helemaal in de ban van de samenwerking tussen de dichter van het beton en de meester-glaskunstenares Marguerite Huré: de lantaarntoren, die aan alle acht zijden volledig opengewerkt is, sublimeert liturgische principes dankzij de 12.768 veelkleurige, met de mond geblazen glas-in-loodramen die, in een kunstig heruitgevonden religieuze mystiek, de ziel van de verbaasde bezoeker raken.